Τα θετικά σχόλια του δυτικού τύπου για την επίσκεψη του Ερντογάν στην Λβιβ και την εκεί συνάντησή του με τον Ζελένσκι αλλά και τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ αναδεικνύουν για άλλη μια φορά το γεγονός ότι η Δύση συνεχίζει να χαϊδεύει τον Ερντογάν αποδεχόμενη μετά βαΐων και κλάδων την πολιτική του «επιτήδειου ουδέτερου» που παγίως ακολουθεί η Άγκυρα. Έτσι όπως και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έτσι και τώρα στην περίπτωση του Πολέμου στην Ουκρανία η Τουρκία το παίζει «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».
Λίγες ημέρες λοιπόν μετά την συνάντηση Ερντογάν-Πούτιν στο Σότσι, όπου για άλλη και φορά επισφραγίστηκε η στενή σχέση Άγκυρας-Μόσχας με την εμβάθυνση της οικονομικής και ενεργειακής συνεργασίας των δύο πλευρών (www.cnn.gr 5/8/2022), ο Ερντογάν πήγε στην Ουκρανία όπου συναντήθηκε με τον Ζελένσκι διασφαλίζοντας σημαντικό ρόλο για την Τουρκία στην μελλοντική ανοικοδόμηση της Ουκρανίας όπως άλλωστε καθορίζει και η σχετική συμφωνία που υπέγραψαν ο τούρκος υπουργός εμπορίου Mehmet Mus και ο ουκρανός υπουργός υποδομών Oleksandr Kubrakov (www.aa.com.tr 18/8/2022). Ταυτόχρονα ο Ακάρ συναντήθηκε με τον Ουκρανό Υπουργό Άμυνας Reznikov (www.aa.com.tr 18/8/2022), ενώ ο Πολωνός Πρόεδρος Ντούντα συνεχάρη και αυτός με τη σειρά του τον Ερντογάν «για τον εποικοδομητικό ρόλο στην Ρωσο-ουκρανική κρίση» (www.aa.com.tr 18/8/2022).
Η συνάντηση Ζελένσκι-Ερντογάν δεν έγινε στο Κίεβο αλλά στην Λβίβ. Ίσως γιατί η ίδια η ΙΣΤΟΡΙΑ ήθελε να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στην συνάντηση αυτή. Και αυτό γιατί η Λβιβ ήταν η πόλη στην οποία στις 30/6/1941 ιδρύθηκε το φιλοναζιστικό Ουκρανικό Κράτος όπως έχουμε ήδη αναλύσει (www.political.gr 16/4/2022, σελ.10). Μια ενέργεια η οποία έγινε λίγες ημέρες μετά την εισβολή του Χίτλερ στην τότε ΕΣΣΔ στις 22/6/1941, εισβολή η οποία έγινε αφού ο Χίτλερ διασφάλισε τα νώτα του λίγες ημέρες πιο πριν υπογράφοντας στις 18/6/1941 Σύμφωνο Φιλίας με τον Ινονού και την Τουρκία.
Έτσι η επίσκεψη Ερντογάν στην Λβιβ για όσους από εμάς θέλουν να θυμούνται, σε αντίθεση με τα δυτικά ΜΜΕ συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας των ελληνικών ΜΜΕ, επιβάλει ένα σύντομο ιστορικό flash back.
Το Σύμφωνο Φιλίας της Τουρκίας με τον Χίτλερ (18/6/1941)
Την ώρα λοιπόν που ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβαζαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη τη νύκτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941, την ώρα που σύσσωμος ο Κρητικός λαός αποδεκάτιζε τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές στην μεγαλειώδη μάχη της Κρήτης στο διάστημα 20 Μαΐου -1η Ιουνίου 1941, οι Τούρκοι διαπραγματευόταν για να τα βρουν με τον Χίτλερ.
Ειδικότερα στις 4 Μαρτίου 1941 ο Χίτλερ έστειλε επιστολή προς τον τούρκο πρόεδρο Ισμέτ Ινονού την οποία του παρέδωσε ο πρέσβης της χιτλερικής Γερμανίας στην Άγκυρα φον Πάπεν. Στην επιστολή του ο Χίτλερ έδινε τη διαβεβαίωση στην Άγκυρα ότι δεν επρόκειτο να επιτεθεί στην Τουρκία και για τον λόγο αυτόν τα ναζιστικά στρατεύματα που είχαν μπει στη Βουλγαρία θα έμεναν μακριά από τα σύνορα με την Τουρκία, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Επιπλέον ο Χίτλερ διεμήνυε στον Ινονού ότι ενδιαφερόταν να φροντίσει τα τουρκικά συμφέροντα και την ευημερία της Τουρκίας. Μάλιστα σύμφωνα με το τουρκικό ραδιόφωνο ο Ινονού άκουγε με προσοχή το μήνυμα του Χίτλερ καθώς του το διάβαζε ο φον Πάπεν κατά την επίσκεψή του στο Προεδρικό Μέγαρο στην Άγκυρα. Στη συνέχεια ο Ινονού ζήτησε από τον φον Πάπεν να ευχαριστήσει εκ μέρους του τον Χίτλερ για αυτήν «την ευγενική του πράξη»!!! Η επιστολή Χίτλερ αποτέλεσε αντικείμενο 6ωρης συζήτησης στο τουρκικό υπουργικό συμβούλιο (Daily Mail 5/3/1941).
Το βέβαιο είναι πάντως ότι όταν στις 6 Απριλίου 1941 ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πατρίδα μας και ο ελληνικός λαός έδινε τιτάνιο αγώνα, την ίδια ώρα οι Τούρκοι έκαναν μπίζνες με τους ναζί για να τα κονομήσουν ως συνήθως.
Στη συνέχεια στις 4 Μαΐου 1941 μιλώντας στο γερμανικό Ράιχσταγκ ο Χίτλερ αφού χαρακτήρισε τον Κεμάλ ως «μέγα και μεγαλοφυή αναδημιουργό της νέας Τουρκίας» επισήμανε ότι από τη στιγμή της ανόδου του στην εξουσία προσπάθησε να επιτύχει στενή συνεργασία με την Τουρκία η οποία να στηρίζεται σε βάσεις οικονομικής ωφέλειας.
Έτσι, όπως έχουμε ήδη αναλύσει (Κυριακάτικη Kontra News 15/3/2020), στις 18 Ιουνίου 1941, η Τουρκία συνήψε με τη ναζιστική Γερμανία και τον Χίτλερ την Γερμανο-Τουρκική Συνθήκη Φιλίας. Η Συνθήκη υπογράφτηκε στην Άγκυρα από τον πρέσβη της χιτλερικής Γερμανίας Φραντς φον Πάπεν και τον τούρκο υπουργό εξωτερικών Μεχμέτ Σουκρού Σαράτζογλου (Daily Mail 19/6/1941).
Επρόκειτο για ένα Σύμφωνο μη επιθέσεως δεκαετούς διάρκειας στο οποίο πέραν των άλλων Χίτλερ και Τουρκία συμφωνούσαν σε αμοιβαίο σεβασμό των συνόρων τους.
Ειδικότερα στο προοίμιο της Συνθήκης αναφερόταν ότι Γερμανία και Τουρκία έχοντας την επιθυμία να αποκαταστήσουν τις μεταξύ τους σχέσεις «επί βάσεως αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ειλικρινούς φιλίας» αποφάσισαν να συνάψουν Συμφωνία υπό την επιφύλαξη του σεβασμού των υποχρεώσεων που είχαν μέχρι τότε οι δύο χώρες.
Στη συνέχεια στο άρθρο 1 της Συνθήκης αναφερόταν ότι Γερμανία και Τουρκία αναλαμβάνουν να σεβαστούν αμοιβαίως την ακεραιότητα και το απαραβίαστον του εθνικού εδάφους τους και να μην λαμβάνουν κανένα μέτρο το οποίο να στρέφεται άμεσα ή έμμεσα εναντίον του άλλου συμβαλλομένου μέρους.
Στο άρθρο 2 της Συνθήκης προβλεπόταν ότι Γερμανία και Τουρκία αναλαμβάνουν την υποχρέωση στο μέλλον να έρχονται φιλικώς εις επαφήν σε σχέση με όλα τα ζητήματα που αφορούν αμοιβαίως τα συμφέροντά τους προκειμένου να καταλήγουν σε συμφωνία ως προς τον τρόπο με τον οποίον θα χειριστούν παρόμοια ζητήματα.
Μετά την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας οι δύο πλευρές αντάλλαξαν διακοινώσεις ως προς τις οικονομικές σχέσεις των δύο χωρών μιας και οι Τούρκοι ως γνωστόν δεν κάνουν τίποτε στο τζάμπα.
Σε δηλώσεις του ο Σαράτσογλου επισήμανε με νόημα ότι κατά την διάρκεια όλων των σοβαρών γεγονότων τους τελευταίους αιώνες η Τουρκία και η Γερμανία δεν ήταν ποτέ αντίπαλοι και οι σχέσεις τους ήταν άμεμπτες. Μάλιστα με το Σύμφωνο φιλίας έθεσαν σε στερεότερες βάσεις την φιλία τους. Και συνέχισε λέγοντας ότι τα δύο έθνη παρείχαν αμοιβαία τη διαβεβαίωση ότι και εις το μέλλον ουδέποτε θα έχουν διαφορές. Και κατέληξε χαρακτηρίζοντας το Σύμφωνο «σπουδαίο ιστορικό έγγραφο φιλίας».
Στη συνέχεια στις 5 Ιουλίου 1941 στο Βερολίνο έγινε η ανταλλαγή των επικυρωτικών εγγράφων όπου από γερμανικής πλευράς συμμετείχε ο γενικός γραμματέας του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών Ernst von Weizsäcker πατέρας του πρώην Προέδρου της Γερμανίας Richard Karl Freiherr von Weizsäcker τη δεκαετία 1984-1994.
Τελικά βλέποντας την κατάρρευση του Χίτλερ, και προκειμένου να πλασαριστεί μαζί με τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία στις 23 Φεβρουαρίου 1945.
Η εισβολή του Χίτλερ στη Ρωσία (22/6/1941) και η ίδρυση του φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους στη Λβιβ (30/6/1941)
Τέσσερις μόλις μέρες μετά την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας της Τουρκίας με την ναζιστική Γερμανία ο Χίτλερ επιτέθηκε κατά της τότε ΕΣΣΔ στις 22 Ιουνίου 1941, Στη συνέχεια οκτώ μόλις μέρες μετά στην πόλη του Λβώφ, σημερινή Λβιβ στις 30 Ιουνίου 1941 Ουκρανοί εθνικιστές εξέδωσαν την Πράξη Ανακήρυξης φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους ορίζοντας πρωτεύουσα το Κίεβο.
Όπως μετέδωσε από το Βερολίνο το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Στεφανί σύμφωνα με ανακοίνωση του Γενικού Στρατηγείου του Χίτλερ που εκδόθηκε στις 30 Ιουνίου 1941 η πόλη Λβώφ, άλλως Λεμβέργη κατελήφθη από τη Βέρμαχτ στις 4.20 τα ξημερώματα της 30ης Ιουνίου.
Οι Ουκρανοί εθνικιστές δεν έχασαν χρόνο και την ίδια ημέρα ανακοίνωσαν την ανασύσταση του Ουκρανικού Κράτους εκδίδοντας τη σχετική Πράξη Επανίδρυσης του Ουκρανικού Κράτους. Και όλα αυτά με πανηγυρικό τρόπο και ειδικότερα με ομιλία από το μπαλκόνι του κτιρίου του πρώην Lubomirski Palace στην πλατεία Rynok της σημερινής Λβιβ από τον ηγέτη του OUN-B Γιαροσλάβ Στέτσκο (Yaroslav Stetsko), ομιλία που μάλιστα μεταδόθηκε και ραδιοφωνικά και ενώ πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι στο σημείο 3 της Πράξης Επανίδρυσης του Ουκρανικού κράτους αναφέρεται ρητά ότι «το νεοσύστατο Ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ, που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον ουκρανικό λαό να απελευθερωθεί από τη Μοσχοβιτική κατοχή».
Η Πράξη Διακήρυξης του φιλοναζιστικού Ουκρανικού Κράτους δημοσιεύθηκε σε διάφορες ουκρανικές εφημερίδες της εποχής.
Στην εν λόγω Διακήρυξη αφού επισημαίνεται ότι «με τη θέληση του Ουκρανικού λαού, η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών υπό τη διεύθυνση του Στέπαν Μπαντέρα διακηρύσσει τη συγκρότηση του Ουκρανικού Κράτους» στη συνέχεια τονίζεται ότι «η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών, υπό τη διεύθυνση και τον ιδρυτή και ηγέτη Yevhen Konovalets έχει διεξάγει τα τελευταία δέκα χρόνια μια αιματηρή μάχη» ενάντια στους «Μοσχοβίτες μπολσεβίκους» καλώντας στη συνέχεια τον Ουκρανικό λαό να μην σταματήσει τον αγώνα «μέχρι να ενωθούν όλα τα ουκρανικά εδάφη για να σχηματίσουν μια κυρίαρχη Ουκρανική κυβέρνηση». Μάλιστα η εν λόγω «κυρίαρχη Ουκρανική Κυβέρνηση θα εγγυηθεί την τάξη του Ουκρανικού λαού, τη μονομερή ανάπτυξη όλων των ενεργειών του και όλων των αναγκών του».
Στο σημείο 2 της Διακήρυξης τονίζεται ότι στα δυτικά εδάφη της Ουκρανίας σχηματίζεται μια ουκρανική Κυβέρνηση στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας – Κίεβο».
Ακολουθεί το περίφημο φιλοναζιστικό σημείο 3 της Διακήρυξης που έχει ως εξής:
«3.Το νεοσύστατο Ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με την Εθνικοσοσιαλιστική Μεγάλη Γερμανία, υπό την ηγεσία του ηγέτη της Αδόλφου Χίτλερ, που διαμορφώνει μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο και βοηθά τον ουκρανικό λαό να απελευθερωθεί από τη Μοσχοβιτική κατοχή.
Ο Ουκρανικός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός που έχει δημιουργηθεί στα ουκρανικά εδάφη, θα συνεχίσει να πολεμά με τον Συμμαχικό Γερμανικό Στρατό ενάντια στη Μοσκοβιτική κατοχή για ένα κυρίαρχο και ενιαίο κράτος και μια νέα τάξη πραγμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο».
Αυτά έλεγε η περίφημη Πράξη Ανακήρυξης του φιλοναζιστικού Ουκρανικού κράτους που με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο διακήρυξε τη συνεργασία του με τον Χίτλερ και τη συστράτευσή του με τη Βέρμαχτ στον αγώνα κατά της τότε ΕΣΣΔ.
Πρωθυπουργός του εν λόγω νεοσύστατου φιλοναζιστικού Ουκρανικού κράτους ορίστηκε ορίστηκε ο Γιαροσλάβ Στέτσκο τα αγάλματα του οποίου κοσμούν τη σημερινή Λβιβ στην οποία βρέθηκαν τους τελευταίους μήνες με αφορμή τον Πόλεμο στην Ουκρανία πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι από τους οποίους κανείς δεν έκανε τον κόπο να πει κουβέντα για τον Γιαροσλάβ Στέτσκο
Πολύ δε περισσότερο καθώς τον Γιαροσλάβ Στέτσκο συνάντησε στις ΗΠΑ το 1983 ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους, ο πρεσβύτερος. Και ο νοών νοείτο.
Στη συνέχεια το story είναι γνωστό.
Αναγκαίο λοιπόν όσο ποτέ αυτό το σύντομο ιστορικό flashback με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν στην Λβιβ.
