Το πρωί της Πέμπτης 2 Σεπτεμβρίου ο Μίκης Θεοδωράκης, ο τραγουδοποιός του λαού μας, ο εθνικός μας συνθέτης, το σύμβολο της Αντίστασης σε κάθε μορφή κατοχής πέρασε πλέον την αιωνιότητα. Στα 96 του χρόνια πλήρης ημερών αλλά και αγώνων έφυγε πλέον από κοντά μας. Όπως όλοι μας έτσι και εγώ νοιώθω συγκλονισμένος γι΄ αυτήν την μεγάλη εθνική απώλεια. Πολύ δε περισσότερο καθώς είχα την ευκαιρία να συμπορευτώ με το Μίκη στα πέτρινα μνημονιακά χρόνια. Σε δεκάδες εκδηλώσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Νάουσα, στην Καβάλα και αλλού. Αλλά και σε πολύωρες συζητήσεις μαζί του, συζητήσεις στις οποίες σε καθήλωνε κυριολεκτικά με το πάθος του για τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Ανεξίτηλες παραμένουν στη μνήμη μου οι μεγαλειώδεις σκηνές από την τεράστια συγκέντρωση που οργάνωσε στα Προπύλαια στις 31 Μαΐου 2011. Μάλιστα η μεγαλειώδης συγκέντρωση στα Προπύλαια αποτέλεσε καταλύτη για τις εν συνεχεία τεράστιες συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα. Η συγκέντρωση στα Προπύλαια προετοιμάστηκε αυθόρμητα με ελάχιστες οργανωτικές δυνάμεις. Μια συγκέντρωση στην οποία συμμετείχε σύσσωμος ο Ελληνικός λαός έχοντας ξεπεράσει τους κομματικούς διαχωρισμούς. Μια συγκέντρωση στην οποία ο Μίκης έδωσε το σύνθημα αντίστασης και αγώνα ενάντια στην τρόικα και στους δανειστές. Μάλιστα μετά το τέλος της συγκέντρωσης στα Προπύλαια και αφού είχα λάβει τη σύμφωνη γνώμη του Μίκη κάλεσα τους χιλιάδες συγκεντρωμένους να ενωθούν με τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα. «Πάμε να ενωθούμε με τα αδέρφια μας στο Σύνταγμα» ήταν το σύνθημά μας.
Ακολούθησε μετά από λίγες μέρες η μεγαλειώδης επίσης συγκέντρωση στην Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη στις 9 Ιουνίου. Μια συγκέντρωση η οποία έγινε παρά την άρνηση του τότε δημάρχου Θεσσαλονίκης να μας παραχωρήσει την Πλατεία Αριστοτέλους. Αλλά ο Μίκης χωρίς να υποχωρήσει ούτε στιγμή την παραμονή της εκδήλωσης έκανε συμβολική κατάληψη στην Πλατεία δηλώνοντας αποφασιστικά ότι η συγκέντρωση θα γινόταν την επομένη. Άλλωστε όπως δήλωσε η Πλατεία Αριστοτέλους ανήκε στον ελληνικό λαό και όχι στον δήμαρχο. Και πράγματι την επόμενη ημέρα χιλιάδες πολίτες της συμπρωτεύουσας αλλά και της Βόρειας Ελλάδας είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τον Μίκη να ζητά από όλους μας, ενωμένοι να εντείνουμε τον αγώνα για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια.
Από την πρώτη στιγμή ο Μίκης είχε ξεκαθαρίσει ότι βασικός του στόχος ήταν η δημιουργία ενός υπερκομματικού εθνικού αντιμνημονιακού μετώπου που θα συσπείρωνε την κοινωνία πέραν από τα κόμματα με στόχο την απελευθέρωση της Πατρίδας μας από «τους τοκογλύφους δανειστές» όπως τόνιζε. Για τον λόγο αυτόν ήδη στην συγκέντρωση της Σπίθας στο ΡΕΞ στις 17 Ιανουαρίου 2011 είχε καταφέρει να βρεθούν δίπλα του σημαντικές επαγγελματικές οργανώσεις όπως ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, το Τεχνικό Επιμελητήριο κλπ. Στο προσκλητήριο του Μίκη ανταποκρίθηκαν και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι όπως ο Γιώργος Κασιμάτης και ο Κώστας Μπέης αλλά και νεότεροι όπως ο γράφων αλλά και ο Κώστας Χρυσόγονος και ο Γιώργος Κατρούγκαλος, όλοι μας ομιλητές στην Συγκέντρωση στα Προπύλαια μαζί με τον τότε Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη. Στη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον Μίκη ως ομιλητές συμμετείχαν ο Γιώργος Κασιμάτης, ο Κώστας Ζουράρις και ο γράφων.
Όμως καθοριστική στιγμή στον αντιμνημονιακό αγώνα του Μίκη ήταν το κάλεσμα που απεύθυνε μαζί με τον παλιό του συναγωνιστή τον αείμνηστο Μανώλη Γλέζο για συγκέντρωση του λαού μας στο Σύνταγμα ενάντια στο δεύτερο μνημόνιο. Μια εκδήλωση η οποία συγκέντρωσε εκατομμύρια συμπολίτες μας στο Σύνταγμα στις 12 Φεβρουαρίου 2012. Ναι Μίκης και Γλέζος μαζί στη μεγάλη συγκέντρωση στο Σύνταγμα και μαζί τους και όλοι εμείς οι νεότεροι απέναντι στα ΜΑΤ και στα δακρυγόνα. Μια συγκέντρωση η οποία άσκησε τεράστια πολιτική πίεση και στην τότε φιλομνημονιακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Βουλής οδηγώντας τη βραδιά εκείνη στην διαγραφή 22 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και 21 βουλευτών της ΝΔ που τόλμησαν να καταψηφίσουν το δεύτερο μνημόνιο.
Κλείνω αναπολώντας την συγκινητική ομιλία του Μίκη στις 4 Φεβρουαρίου 2018 στο Συλλαλητήριο στο Σύνταγμα για το Μακεδονικό όπου βροντοφώναξε: «Δεν θα δώσουμε ποτέ το όνομα Μακεδονία».
Μίκη καλό σου ταξίδι. Η Μουσική σου και οι Αγώνες σου θα μας εμπνέουν για πάντα.
